Stilstaan om te bewegen

Tijdens een wandeling zag ik aan de rand van het wandelpad hoge groene plantenstengels met daartussen verscholen prachtige roze bloemetjes. Ik zag ze bijna niet doordat het groen overheerste en de bloemetjes er als het ware in verstopt zaten. Ik deed de groene stengels aan de kant om de bloemetjes goed te kunnen zien.

Het herinnerde me aan mijn burn-out en het gevoel dat ik toen had dat ik planten en struikgewas aan de kant moest duwen was om mijn overwoekerde spirituele pad te vinden. Ik zag het pad niet, maar ik wist dat het daar ergens moest zijn. De planten en struiken waren mijn gedachten die me jarenlang klein hadden gehouden. En mijn emoties die ik al die tijd had weggedrukt, bang om erin te verdrinken.

Achterstallig onderhoud

Achterstallig onderhoud, zei iemand eens tegen mij. En eigenlijk is het dat ook, al ging ik niet bewust voorbij gaan aan mijn gedachten en gevoelens. En mijn werkelijke wensen en verlangens. Het was gewoon zo gegroeid, ik dacht er niet meer over na. Ik was eraan gewend geraakt dat mijn pijn mijn leven had overwoekerd. Ik stond er ook niet bij stil dat daarachter een prachtige bloem verscholen zat, wachtend op het zonlicht om zich blaadje voor blaadje te kunnen ontvouwen. Om open te kunnen bloeien en zichzelf in al haar kleurenpracht aan de wereld te kunnen laten zien.

Terwijl ik keek naar het bloemetje tussen het groen, stond de tijd voor mij heel even stil. Ik stond even stil. En bewonderde haar. Nadat ik haar in me had opgenomen, was het tijd om verder te gaan. Nog nagenietend van haar subtiliteit en eenvoud wandelde ik langzaam verder, in mijn eigen rustige tempo. Rustig bewegen is waar ik me goed bij voel, het past bij me. Dat heb ik geleerd van mijn burn-out.

Altijd op de klok
Voorheen deed ik alles snel en altijd op de klok, zoals ik alles op de klok deed eigenlijk. Ik moest van mezelf drie keer per week een uur sporten. Als ik moe was, maar het uur was nog niet voorbij, ging ik door totdat de tijd om was. Ik moest het van mezelf volhouden tot het einde van het uur dat ik ervoor vrij gepland had. En terwijl tijd op de klok aan de ene kant mijn graadmeter was voor presteren, was het aan de andere kant helemaal niet mijn ding.

Ik kwam vaak te laat op afspraken, ook als ik tijd genoeg had. Het was nooit echt veel, meestal zo’n 5 minuutjes, maar toch. Op tijd komen kostte me ook gewoon echt moeite. Op de één of andere manier vond ik het lastig. Ik heb me vaak afgevraagd waar dat door kwam. Ik vond het vervelend voor de ander en nam mee steeds voor om de volgende keer op tijd te zijn. Toch gebeurde het daarna gewoon weer opnieuw. Totdat iemand er een opmerking over maakte. Ik bekende dat ik vaak te laat kwam en stelde me meteen open voor wat daar bij mij onder lag.

Kwetsbaar om gezien te worden
Ik ontdekte dat ik het moment van binnenkomen en gezien worden door de ander onbewust wilde vermijden. Het gaf me een kwetsbaar gevoel, bijna breekbaar zelfs. Ben ik wel goed genoeg voor jou om hier te mogen zijn? De opmerking leidde tot een kwetsbaar openstellen van mezelf. Het antwoord op mijn vraag waar het door kwam, lag in mijzelf en was even pijnlijk als verbluffend.

Mijn te laat komen was een beschermingsmechanisme om niet te hoeven verschijnen, om niet zichtbaar te hoeven zijn, althans niet op het ‘moment suprême’. En ja, de meesten van ons hebben een drukke agenda. Dan wil er wel eens iets uitlopen of meer tijd vragen dan voorzien. Maar als het goed is, komt dat incidenteel voor. Niet in de mate waarin ik dat had. Ik rende maar door van het één naar het ander en stond er niet bij stil dat het niet alleen aan die drukke agenda lag (die ik natuurlijk zelf tot aan de rand toe vulde…). Ik zag mezelf niet, stond niet stil bij wie ik was en wat ik nodig had om me goed te voelen in mezelf zoals ik ben. Eigenlijk rende ik weg van mezelf.

Mijn burn-out bracht me tot stilstand. En liet me zien dat ik naar binnen mocht bewegen. Een andere weg mocht nemen. Letterlijk en figuurlijk anders mocht bewegen. Op een meer ontspannen manier, een manier die afgestemd is op mij en mijn gevoel in plaats van op de buitenwereld en de klok. Ik mocht leren om de klok weer functioneel te gebruiken, daar waar ze voor bedoeld is. Niet om mezelf met alles in mijn leven aan tijd te binden.

Bewegen vanuit mijn innerlijke kracht
Het afstemmen op mijn gevoel gaf me de ruimte om meer stil te staan bij mezelf. Ik ging mezelf weer zien en kon me beter voorbereiden om door anderen gezien te worden. Ik ging voelen wat ik van mezelf wilde laten zien en hoever ik daarin wilde gaan, wanneer het genoeg was. Leerde op een authentieke manier bewegen binnen mijn eigen grenzen. Bewegen vanuit mijn eigen innerlijke kracht.

Net als het mooie bloemetje dat zich ontvouwt vanuit haar eigen innerlijke kracht. Om haar innerlijke schoonheid te delen met de wereld.

Lees ook

Symptomen van spiritueel ontwaken

Symptomen van spiritueel ontwaken

Spiritueel ontwaken Spiritueel ontwaken gaat over ‘worden wie je werkelijk bent’. Over wie jij bent als spiritueel wezen, als ziel. Onze ziel is onze essentie, het is wie we zijn. En als mens op aarde zijn we een ziel en leven we in een menselijk lichaam. Als...

Lees meer
De pure Lichtkracht van je ziel

De pure Lichtkracht van je ziel

Onder de lagen van conditionering We hebben er allemaal mee te maken, de lagen van conditionering die we hebben opgebouwd om onszelf te beschermen tegen (vaak) diepe, intense pijn. Pijn op lichamelijk en emotioneel gebied, maar ook pijn op zielsniveau. De pijn die we...

Lees meer
Ons denken houdt ons klein

Ons denken houdt ons klein

We creëren onze eigen realiteit Van kind af aan creëren we vaak (onbewust) met onze gedachten een realiteit over onszelf die ons beperkt en klein houdt. We voelen ons niet goed genoeg en zoeken steeds bevestiging bij de mensen om ons heen. We hebben de neiging om...

Lees meer